Suboptimaal
Omschrijving van een antwoordcategorie in een schaal die de uitvoering van een oplossing voor een probleem meet. Deze antwoordcategorie kan variëren van ‘matig’ tot ‘ruim onvoldoende’.
Het reizen per fiets is per definitie een aaneenschakeling van suboptimaliteiten overwinnen. Weinig bagage op en aan de fiets, betekent minder benodigde kracht of wattage om de top van de heuvel dan wel berg te bereiken. Extra kilo’s in 95% van Nederland zijn dus nog niet zo’n probleem, maar zodra de Zuid-Limburgse heuvels aan de horizon opdoemen, gaat dit gewicht tellen. Te weinig bagage daarentegen en men ontneemt zichzelf de luxe van goederen als een tweede onderbroek, een badhanddoek of een tube tandpasta. Het vinden van de juiste balans in deze kwestie is de heilige graal van een bikepacker. Het bepaalt het comfort en het gemak voor wanneer de bestemming voor de dag bereikt is, de fiets voorzichtig tegen het hek gezet wordt en het hoofd is onttroont van de met zweet beplakte helm. Daarbij komt dat het gewicht van berijder + bepakking + fiets een negatieve relatie heeft met gemiddelde snelheid. Dit effect wordt sterker naarmate het stijgingspercentage toeneemt.
Daarbij komt dat het gewicht van berijder + bepakking + fiets een negatieve relatie heeft met gemiddelde snelheid. Dit effect wordt sterker naarmate het stijgingspercentage toeneemt.
Het vedergewicht
Het paradoxale aan bovenstaande formule is dat wanneer men na een dag in het zadel eerder op plaats van bestemming aankomt doordat er minder bagage rondom de fiets aanwezig is, de decadentie ontbreekt om optimaal van de tijdwinst te kunnen genieten. Een verfrissende douche op de camping, of duik in de rivier bij gebrek aan camping gevolgd door het voor de derde keer binnenstebuiten en achterstevoren aantrekken van de enige, en daardoor bevuilde onderbroek, is een onoverkomelijke afbreuk aan het genot van het daaropvolgende koude biertje.
Een andere, maar desondanks eveneens suboptimale oplossing is alle bezwete kledij van de afgelopen dagen onderdeel te laten uitmaken van het ritueel der persoonlijke hygiëne. Hiermee ontdoet men de kleding weliswaar van de cocktail van lichamelijke uitscheiding, vliegjes, mugjes en al het andere dat zich in de vezels is gaan nestelen. Het nadeel hiervan is echter, dat het verfrissende koude biertje van zo-even genuttigd wordt in schoon, doch vochtig ondergoed. De rest van de partij gewassen kleding is de volgende ochtend, ondanks de optionele hitte, met geen mogelijkheid droog, waardoor deze met de nodige weerzin en gekreun weer worden aangetrokken de volgende dag. De tent, ook wel doodskist, waarin hij zich te rusten legt, geeft hem weinig mogelijkheid om te herliggen zonder ongewenste dauwdouche over zich heen te krijgen. Een taaie nacht staat opnieuw voor de boeg.
De pakezel
Te laat op het eindstation van de dag en er is te weinig tijd om echt te kunnen genieten van de overvloed aan rijkdom.
Niet alleen heeft de etappe van de dag langer geduurd, het heeft de pakezel ook nog eens meer krachten gekost om al die extra luxeartikelen over de heuvels te krijgen. Men vervloekt elke verkeersdrempel die onder de wielen komen. Gelukkig rolt er ‘s avonds een buffet aan schoon ondergoed, droge washandjes en een grote fles shampoo uit de zware, bodemloze tassen. Deze weelde is echter van relatieve aard. De zon is namelijk al onder en de tent moet nog worden opgezet, er moet nog worden gedoucht en de maag rammelt. Het vinden van de tentstokken, handdoek en het blik soep is een klus op zich.
Pas tegen middernacht, als al het euvel verholpen is, kan er in schoon doch droog ondergoed worden genoten van een welverdiende nachtrust. De tent is gelukkig van alle luxe voorzien. Ze beschikt namelijk over voldoende adem- en beweegruimte om zo nu en dan om te draaien zonder ongewenste bevochtigingen uit het tentzeil in het gezicht te hoeven ontvangen. De nachtrust is gewaarborgd.
Happiness only real...
Het reizen per fiets is een aaneenschakeling van suboptimaliteiten overwinnen. Twaalf dagen geleden vertrokken we vanuit Utrecht. Nu staan we hier op een camping in de Oostenrijkse deelstaat Burgenland, hebben een prachtige omweg genomen door de Alpen en beginnen straks aan de laatste etappe richting eindbestemming Wenen. Mijn broertje met de beste voorbereiding die je kunt verzinnen, de meest aerodynamische tassen, het lichtste tentje op de markt, donzen slaapzak, een paar sokken en een onderbroek. Ik trof een voorbereiding die kan worden gecategoriseerd als matig tot ruim onvoldoende. Veel, zwaar en zeker niet aerodynamisch. In het waargebeurde Into The Wild (2007) gaat hoofdrolspeler Chris McCandless solo op zoek naar geluk in de wildernis van Alaska. Hij vermagert in korte tijd sterk en als hij iets verkeerds heeft gegeten en op zijn sterfbed ligt, zijn de laatste woorden die hij in zijn dagboek opschrijft: ‘Happiness only real when shared’. Mijn broertje en ik reizen, ondanks onze verschillen, samen.
Het overwinnen van de aaneenschakeling van suboptimaliteiten maakt het reizen per fiets oncomfortabel, maar desondanks zo ongelooflijk mooi.
Iedere meter verwijdert je verder van huis en voor iedere meter asfalt die onder de wielen schiet heb je zelf gewerkt, jouw eigen verdienste. In nog geen twee weken tijd hebben we het landschap drastisch zien veranderen, van beneden NAP tot Alpinistische reuzen en van de Hollandse delta tot de gletsjer.
De veranderende cultuur om ons heen en de mensen die daarbij horen maken de reis zo onvergetelijk en waardevol. De mens is een sociaal dier, ten dele altruïstisch geëvolueerd, maar we zijn onszelf gaan ingraven door ons hectische bestaan, in soms hele diepe tunnels. Van binnen zijn we hulpverlenend van aard, maar wij zijn de enige de weg weten in onze zelf gegraven tunnels. We hebben slechts een beetje hulp nodig om de uitgang van de tunnel te bereiken en om onze vriendelijke aard weer naar de oppervlakte te krijgen. De fiets is zo’n hulpmiddel. Wanneer je in je fietskloffie en bepakking op een parkeerplaats van een megasupermarkt staat te wachten tot je broertje z’n ontbijt heeft gehaald straal je uit kwetsbaar te zijn, hulpbehoevend. Overal ter wereld komen mensen voor even uit hun tunnel, aan de oppervlakte en maken een praatje, bieden een lunch of ontbijtje aan, gaan je volgen op sociale media of, met een beetje geluk, bieden ze een slaapplek aan.
Voor de dagen dat dit niet lukt bestaat er nog de app Warmshowers. Hiermee geef je het lot een klein zetje. Mensen die zich aanmelden op dit platform hebben hun tunnels iets minder diep gegraven. Zonder tegenprestatie zijn zij namelijk gastheer voor reizende fietsers. Een warme douche, een slaapplek, een hapje eten en vaak een avond waarin culturen worden vergeleken en avonturen worden gedeeld.
Als ik na zo’n avond de volgende dag weer op de fiets zit, gloei ik vaak nog na door de hartelijkheid van de mensen en voel ik me verrijkt en dankbaar. De suboptimaliteiten zijn uit het geheugen gefilterd en het residu is puur geluk.