Gifbeker
Tijdens mijn schrijven is er nog ruim een maand te gaan, echter zie ik in verschillende media al uitgebreide terugblikken op dit bizarre jaar. Er hangt door het uitblijven van avontuur al een poos een label ´tijdelijk buiten werking´ aan het creatieve deel van mijn brein dat verantwoordelijk is voor het creëren van zinnen in gedachten en deze vervolgens op digitaal papier zet. Bestaande, ongeschreven verhalen in mijn herinnering hebben daardoor wel de tijd gekregen om in alle rust en stilte te rijpen.
Na de prachtige tocht die ik deze zomer maakte naar Wenen met Ronald bleken we mondiaal onze vrijheid te hebben gehypothekeerd. In een tijdsspanne van enkele weken werden we als ontsnapte konijnen terug het hok in gejaagd. Als coureur en bestuurslid van de club krijg ik hierdoor nog twee bittere pillen te verwerken. Twee wedstrijden die ik al sinds het opstellen van de wedstrijdkalender begin januari met rood omcirkeld heb worden ons op het allerlaatste moment door de neus geboord.
De Arden Challenge, een meerdaagse wedstrijd in België, is al verplaatst van het voorjaar naar het najaar en had wat mij betreft nauwelijks kans van slagen om überhaupt plaats te gaan vinden. Niets blijkt minder waar echter. De organisatie heeft alles op alles gezet om dit evenement eind september te laten plaatsvinden. Echter hebben de rijzende pieken op de IC in Nederland de afbrokkeling van onze vrijheden al even in gang gezet. Hierdoor krijgen we een dag voor vertrek te horen dat reizen naar België van en naar de provincie Utrecht code rood krijgt. We vervullen onze morele plicht en reizen niet af naar de Ardennen.
Ondanks alle Corona-misère is de tweede al het hele jaar een baken, een strohalm. Het NCK in Dronten is een ploegentijdrit over 50 kilometer waarin wordt bepaald wie zich een jaar lang de beste club van Nederland mag noemen. Iedere ploeg leeft tijdens deze wedstrijd bij voorbaat al in zijn eigen bubbeltje en komt niet of nauwelijks in aanraking met zijn tegenstanders. Ik heb daarom de hoop dat dit evenement dispensatie krijgt.
Als ploeg zijn we bijna twee maanden bezig om aan onze machine te schaven. Kosten noch moeite worden gespaard om straks op de kaarsrechte wegen in Flevoland de beste prestatie neer te zetten die in onze macht ligt. Twee keer per week wordt er getraind, er wordt niet meer gedronken, er worden dure machines, aerodynamische bidons en overschoenen aangeschaft, het parcours wordt verkend en er worden techniekjes en handigheidjes gefinetuned om een milliseconde minder in de wind te hoeven rijden om onze spaarzame amateurwattages zo efficiënt en zorgvuldig mogelijk in te zetten.
Ik predik als sportpsycholoog dat het proces heilig is. Op het resultaat heb je geen of weinig invloed, maar de weg ernaartoe ligt grotendeels in eigen in de hand. Het verbeteren van processen is de voedingsbodem van persoonlijke groei.
Niet eerder heb ik deze groei zo duidelijk gezien als bij de trainingen voor het NCK. Van praktisch los zand begin augustus, naar één zeskoppige locomotief begin oktober. Allemaal met hetzelfde resultaatdoel: 50 per uur over vijftig kilometer.
Als een week vóór dit evenement een vergelijkbaar kampioenschap, het NK tijdrijden wordt afgelast, zie ik donkere wolken samentrekken boven Dronten. Een dag of twee van tevoren krijgen we het slechte nieuws te horen. Het NCK gaat niet door. We zullen dus nooit weten of wij, als Utrechtse amateurs, onze ambitie zouden hebben kunnen vertalen. Schrijven over de pijnlijkste afgelasting ooit werkt helend, maar graven naar de frustratie die dit oproept maakt me duidelijk dat we het ons over tien jaar nog steeds zullen afvragen, wat als….