Fietsen op Tenerife: Ik heb nog nooit echt geklommen
Het is begin januari en het kwik aan de zuidkust van het Canarische Tenerife is niet bang voor de grens van twintig graden. De lucht is al dagenlang strakblauw, dus de vulkaan trekt als vanzelf de aandacht. Waar dan ook op het eiland, altijd lijkt de blik als een magneet voor het oog te worden getrokken door de top.
We naderen het einde van de vakantie op het eiland en ik heb de berg al een keer beklommen vanaf de westkant. Een klim van minstens twee uur met een geleidelijk stijgingspercentage van 5,5%, waardoor het genot van het maagdelijke buitenaardse landschap het zuur in de benen doet vergeten. Fietsen op Tenerife is geweldig! Het wekt de schijn schier onbevuild te zijn door de massa’s toeristen die zich hier het hele jaar door aan de kust laten vetmesten en zich tot lederen jassen laten gaarkoken in de Canarische zon.
Fietsen op Tenerife: Geen enkele meter vlak
We zijn vermoeid na bijna tien dagen fietsen over terrein waar geen meter vlak is en een dag eerder hebben we als voorbereiding op de zwaarste etappe een heel mooie, maar eveneens zware rit volbracht. Ik heb veel moraal om beter te worden en probeer Luuk dan ook de hele week zolang mogelijk te volgen zodra het bergop gaat. Hij is een intrinsiek betere fietser, zeker wanneer het omhoog loopt.
Tempo bepalen lukt mij daarom zelden, maar aanklampen is hier mijn specialiteit gebleken. Ik heb goesting om bergop urenlang af te zien in het wiel en ik ben meer dan eens door een muur gegaan waarin mijn wereld zo klein werd dat alleen de cassette van m’n voorganger nog betekenis had. Ik weet dat hij mij kan lossen als hij dat wil, maar ik maak mezelf wijs dat ik bergop beter word en hem iedere dag langer zou moeten kunnen volgen omdat mijn lichaam en geest gewend raken aan de pijn, de rekker, de vingers tussen de deur. Hopelijk niet aan de euforie op de top, dat zou mijn doodsteek zijn. Vaker dan ik dacht haal ik het tot de top.
El Teide op Tenerife, het hoogste punt van Spanje
Het weer op de dag van de tot bazentocht omgedoopte rit is wat grimmiger dan voorheen. Tot vandaag hebben we geen spat regen op onze inmiddels bruin geworden armen gevoeld, maar vandaag zien we de bui hangen. Ook de vulkaan houdt het niet droog en er hangt bewolking aan de top. We hebben er al een paar uurtjes opzitten als we stoppen voor onze laatste koffie aan de voet. Vanaf hier nog maar één keer omhoog. 45 kilometer klimmen, daarna hoeven we niet meer te trappen. De voortekenen zijn niet goed, het begint te druppelen.
Het is gelukkig maar een buitje, maar wel ons eerste buitje. Bij de rotonde draaien we rechtsaf en zijn we er aan begonnen. Gisteren heeft er bij iedereen ingehakt en we blijven bijeen. De zon komt nog even door het wolkendek postvatten en ik heb hoop dat we boven ditzelfde dek gaan eindigen vandaag. De zonnestralen echter, worden steeds valer en maken plaats voor dikker wordende mist en de temperatuur daalt.
Ook de planten en bomen om ons heen veranderen. De cactussen en agaves die in het zuiden het ruige dorre landschap kleur geven hebben plaats gemaakt voor met mosdraden bedekte naaldbomen en het begint op een lange scène uit een horrorfilm te lijken. Ik krijg m’n hartslag al de hele dag niet omhoog, teken dat dit echt de laatste stuiptrekkingen van een pittige vakantie op de fiets zijn en ik heb moeite om het tempo van de anderen te volgen. Iedereen blijkt hier last van te hebben.
Volledig verkleumd op el Teide
Inmiddels klimmen we al bijna anderhalf uur en ik begin de hoop op verbetering van het weer langzaam te verliezen. Dit gevoel wordt versterkt wanneer even later de regen in sneeuw overgaat en de thermometer richting het vriespunt daalt. Het laatste half uur omhoog begint naast mijn hoop ook het plezier langzaam te bevriezen en het lichaam schakelt over naar de overlevingsmodus. Het is goed dat we nog met z’n vieren zijn, mentaal slepen we elkaar erdoorheen. Schakelen lukt niet meer en ook het vizier staat niet meer op scherp. We zijn er dan weliswaar bijna, maar waar ik nu nog angstiger voor ben is de afdaling. De laatste paar minuten door de sneeuw lijken een eeuwigheid te duren en als ik door mijn dichtgeknepen ogen het bordje van de top zie weet ik niet of ik opgelucht ben. Emotie zit blijkbaar niet meer inbegrepen in deze fase van overleven.
Als we de afdaling inzetten zie ik Stijn al snel in de remmen knijpen terwijl Luuk en Jannes doorrijden. Mijn oerinstinct knijpt in de remmen. Blijkbaar zit er aan de linkerkant van de weg een hotel. Verkleumd lopen we naar binnen en ik zie vanuit mijn ooghoek iets wat lijkt op een buffet waar ik eten kan halen. Er is niet veel meer over, maar volgens mij bestel ik twee hotdogs op een broodjes en koffie. Onze oerinstincten kopen ook een truitje waar de vulkaan op staat afgebeeld. We gaan zitten, eten en drinken en zowaar laat de zon zich zien en schijnt fel op het raam waar we zitten. Dit is schijnwarmte, want het sneeuwt nog. De zon hangt laag, gaat bijna onder en dan moeten we beneden zijn.
Nog steeds rillend van de kou, maar met inmiddels een truitje aan spreken onze oerinstincten mensen aan die op de parkeerplaats staan en vragen ons mee te nemen. Een Vlaamse reisleidster ziet ons en als een echte Vlaming betaamt weet zij als geen ander dat coureurs van al het aardse het dichtst bij het Goddelijke komen. Zij kan ons helaas maar vijf kilometer meenemen, want haar bus gaat daar de zonsondergang aanschouwen.
Vanaf daar weer de elementen en de fiets. Ondanks dat ik inmiddels iets ben opgewarmd, schudt mijn fiets heen en weer van de rillende bewegingen die iedere vezel in mijn lichaam nog steeds maakt. De temperatuur begint gelukkig met iedere gedaalde meter te stijgen en zowaar verandert de sneeuw in regen in zon. De zonsondergang staat nog steeds op m’n netvlies en als ik m’n vingers los van elkaar had kunnen bewegen had ik er een foto van gemaakt. De cafeïne begint ook z’n werk te doen. Ik ben stiekem aan het genieten en er staat een grote glimlach op m’n gezicht, af en toe lach ik hardop en heb spijt van die luttele kilometers in de bus. Ik kom zeker terug om weer te fietsen op Tenerife!
