Utrecht - Oslo deel 1: Fietsen in Denemarken
Een jaar na onze reis richting Helsinki, is bij zowel Ronald als mij de drang om ook dit jaar te gaan bikepacken onverminderd groot. Enige probleem voor dit gezamenlijke tripje, Ronald studeert op dat moment in Sint-Petersburg. Dan maar weer alleen op pad. Ik pak de landkaart erbij (lees Google Maps) en zoom uit. Ik richt mijn blik opnieuw naar het noorden. De hoofdstad van Noorwegen lijkt op het eerste ogenblik niet eens zo ver, 1500 kilometer blijkt later. Ronald blijkt quasi-toevallig rond dezelfde periode van Sint-Petersburg naar Bergen, Noorwegen te fietsen.
Ik ga op zoek naar een nieuwe uitdaging tijdens deze reis. Wat ik me van vorig jaar nog herinner is dat we uitdaging tegen het einde van de reis miste en de ritjes op lopende bandwerk begonnen te lijken. Wat ik beter had moeten opslaan destijds was dat niet het gebrek aan kilometers per dag ten grondslag aan deze monotonie lag, maar het gebrek aan afwisselende paadjes en kronkels in de route. Ik heb het nu op m’n voorhoofd getatoeëerd .
Oslo - Amsterdam is geregeld!
Ik boek een vlucht vanaf Oslo op donderdag 18 juli en vertrek de dinsdag een week eerder. Achteraf gezien had ik mezelf een dag langer moeten geven, maar die wijsheid heb ik nu pas. Nieuwe, iets betere, gear van Ali en een jaar meer ervaring, let´s go!
Net als ieder ander kan ik, wanneer ik lekker in mijn vel zit, echt genieten van mijn omgeving. Ik kijk veel om me heen, neem de flora en fauna in me op en als ik echt lekker ga, neem ik de moeite om naar mijn achterzak te grijpen en een foto te maken van al het natuurschoon dat zich immer om me heen bevindt. Als ik me goed voel op de fiets ben ik me erg bewust van het geluk dat ik ervaar. Graag schiet ik daar dan een plaatje van waar ik later naar kijk zodat ik weer bewust word van datzelfde geluk.
Fietsen op de Veluwe: waar is mijn intrinsieke motivatie?
Dag één schiet ik slechts één foto van een Duitse cola en een schnitzel op een broodje om het thuisfront te laten weten dat ik nog leef. Het is een taaie dag. Het is grauw voor de tijd van het jaar, de wind staat licht tegen en ik krijg mijn hartslag om wat voor reden niet omhoog. Ik heb geen moraal. De route voert me langs de Veluwe en ik mag niet klagen maar doe het toch. Een existentiële crisis begint al vat op me te krijgen. Waarom doe ik dit ook alweer?
In de psychologie geldt dat intrinsieke motivatie de essentie is van al wat de mens drijft. De actie ondernemen enkel omdat de voldoening die voortvloeit uit de actie voldoende is om de actie te blijven ondernemen is de puurste vorm van motivatie. ‘Waarom doe ik dit ook alweer?’ staat, zoals je zult begrijpen, onderaan de motivatieladder en is een voorbeeld van amotivatie in dit model. Dit is het nulpunt der motivatie. Ik heb al een aantal overnachtingen geboekt en ook mijn vlucht is al betaald. Laat dit dan mijn motivatie zijn…
Zodra ik Almelo ben gepasseerd kom ik langs het Almelo-Nordhorn kanaal. De lucht is wat opgeklaard en ik krijg steeds minder de neiging het dichtstbijzijnde treinstation op te zoeken en rechtsomkeert te maken. Waar ik het normaal gesproken niet zo heb op kanalen, is dit een uitzondering. Aan de waterstand te zien kan ik me niet voorstellen dat dit kanaal nog voor de scheepvaart in gebruik is en het lijkt teruggegeven aan de natuur. De oevers zijn groen en er schiet van alles in het riet zodra ik dichterbij kom. Ik kan een glimlach niet langer onderdrukken. Links en rechts van dit stuk water lopen schelpenpaden, er is veel begroeiing naast de paadjes en de weg kronkelt verbazingwekkend veel, waardoor ver voor me uitkijken lastig is. Dit vangt de essentie van een reis als deze: geniet van wat om je heen bevindt en kijk niet te ver vooruit, je hebt pas tweehonderd kilometer gehad pik.
200 kilometer fietsen door Midden Duitsland...
De volgende dag word ik wakker met wat meer moraal in de tank dan de vorige dag, maar afgezien van een stukje gravel tegen het einde van mijn rit en de stad Bremen gebeurt er vandaag niet veel. Als ik mezelf meer tijd had gegund, was ik graag wat langer gebleven in deze stad, ze lijkt me mooi wanneer ik erdoorheen stuif. Ik heb mezelf weer meer dan tweehonderd kilometer opgelegd, want mijn vlucht in Oslo wacht niet. Ik zie eindeloos veel mais vandaag en de fietspaden worden vaak bijgestaan door bordjes met daarop de tekst: Straßenschade… Dit maakt vandaag wederom een zware kluif.
Wanneer in de verte een spoorwegovergang opdoemt, ben ik me van geen kwaad bewust hoeveel geluk ik vandaag ga hebben. Deze zin klinkt onheilspellend en niets is minder waar. Spoorwegovergangen zijn nare plekken en ik wil hier immer zo snel mogelijk overheen. Mijn ergste nachtmerrie is dat ik zonder me van enig kwaad bewust te zijn op het spoor begeef en de slagbomen even daarvoor hun werk niet hebben gedaan. Nietsvermoedend de omgeving als een spons in me opnemend, geschept worden door een trein, daar krijg ik rillingen van en gaan mijn nekharen recht overeind door staan. Als ik zonder slag of stoot voorbij de slagbomen geraakt ben en ook de rails achter me heb gelaten haal ik opgelucht adem.
200 kilometer fietsen door Midden Duitsland...
Op dit moment van ontspanning ontgaat me de kuil in het wegdek en ik hoor een harde klap. Mijn achterwiel blokkeert en door de vaart die ik heb wordt mijn bovenlichaam naar voren gelanceerd. Door het gewicht dat ik als een muilezel achterop meedraag en mijn ingeklikte plaatjes onder mijn schoenen blijft mijn voertuig met beide wielen aan de grond en ze komt tot stilstand. Ik stap met knikkende knieën van de fiets en inventariseer de schade. Mijn fietstas is tussen de spaken gekomen, maar als ik het wiel en de fietstas onder de loep neem zijn beide er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Ik geef een zwaai aan het wiel, ook die is in orde. Het asfalt is echter door alle linies van defensie van mijn buitenband gekomen. De schat zelf is ongeroerd gebleven. Ik salueer de soldaten die hun leven hebben gegeven voor mijn binnenband en vervang de buitenband.
Mijn hosts van deze avond doen mij deze twee dagen bijna vergeten. Het is een vriendelijk Duits koppel dat in een zelfgebouwde houten huis in de bossen onder Hamburg woont. Dit is de enige slaapplek die ik via Warmshowers heb weten te regelen en daar heb ik achteraf spijt van. Verhalen delen wanneer je (alleen) reist voelt therapeutisch aan en onder de rook van de barbecue en het genot van een biertje schept dit in één avond een sterke band. Mensen die twee uur eerder nog volstrekte onbekenden waren, voelen nu aan als warme vrienden. Daar geniet ik oprecht van. Note to self: neem voortaan de tijd om dit te regelen.
Eindelijk, Denemarken op de fiets!
De volgende dag moet ik voor mijn volgende slaapplek wederom meer dan tweehonderd kilometer rijden. Vanavond overnacht ik in Denemarken. Ik kijk ernaar uit om een nieuw land toe te voegen aan mijn palmares, al krijg ik weinig mee van het genot van het passeren van de landsgrens. Op het moment suprême sta ik stil op de pont vanaf het Duitse vasteland naar het Scandinavische eiland Lolland. Nu ga ik eindelijk fietsen in Denemarken!
De dag begint wederom grijs en ik voel me nog slechter dan de dagen hiervoor. Dat komt voor een deel omdat de zon vandaag niet aan het toneel verschijnt. Dat maakt de Duitse stad Hamburg er niet fraaier op. Ook de omgeving achter deze twee miljoen inwoners tellende stad stemt mij niet gelukkiger. Ik ben blij als ik ein-de-lijk op die verdraaide pont sta en bestel een te duur biertje om mezelf vast te belonen. Vanaf hier is het geen uurtje meer fietsen naar mijn bed. Als ik in het avondgloren mijn Airbnb bereik neem ik een douche en ga ik slapen, laat me met rust.
Ook al is deel 1 een beetje deprimerend, ik beloof dat deel 2 een stuk aangenamer zal zijn! Er gloort hoop aan het einde van de Deense fietsroute!
Vond je dit interessant? Mijn naam is Lex Ligtenberg, MSc. Sport- en Prestatiepsycholoog en ik help ambitieuze poker spelers met hun mindset. Als fanatieke amateurspeler kwam ik er tijdens mijn master achter dat de processen en vaardigheden die in de topsportwereld gelden exact dezelfde zijn als die aan de pokertafel ingezet kunnen worden. Winnende pokerspelers zijn namelijk zowel aan de tafels als tijdens het studeren bezig met het leveren van een topprestatie. Deze realisatie was voor mij reden om mijn focus te verleggen op de individuele begeleiding van pokerspelers die klaar zijn om de volgende stap te maken in hun pokercarrière!
