De transformatie
Zojuist heb ik mijn definitieve stageverslag ingeleverd en het dichte wolkendek dat mijn schrijfvrijheid al maanden vertroebelt is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik kan plots weer helder denken over het lanceren van mijn aangeveegde blog over wielrennen, het maken van nieuwe tripjes en het schrijven van reisverslagen en novelles over de koers. Als klap op de vuurpijl vervroegt het kabinet de hervatting van sportieve competitie naar 26 juni. De transformatie is bijna compleet.
Als het even meezit studeer ik deze maand af als Sport- en Prestatiepsycholoog: MSc. Lex Ligtenberg, dat klinkt best aardig. Voor mijn gevoel ben ik al wel even bezig met mijn transformatie van student tot burger. Het liefst was ik rond deze periode vorig jaar al afgestudeerd, maar je hebt het niet altijd voor het zeggen.
De pandemie veroorzaakte een soort limbo, waarvan ik nog steeds niet weet of hierin de tijd nu stilstond of juist snel ging.
New year, new gear
Wat ik wel voor het zeggen heb is voor welk clubje ik mijn eventuele wedstrijdjes afwerk. Voor het zesde(!) achtereenvolgende jaar wissel ik van kleur. Althans… Om de transformatie te volbrengen wissel ik het blauwgeel van de USWV in voor het blauwgeel van Team UTREG. De alumni van een generatie fanatieke Domrenners die het studentenleven al even achter zich hebben gelaten. De licentie is overigens nog steeds op naam van USWV de Domrenner en ik zal hier voorlopig nog wel actief zijn, zij het wat verder op de achtergrond.
Bikepacking Tsjechië
Ik heb ook net de terugreis geboekt van mijn eerstvolgende avontuur: Utrecht – Praag. Voor het eerst reis ik overigens terug per waggon en dat voelt goed, zelfgenoegzaam haast. Want het klopte al die tijd niet. Als klimaatstrijder weken achtereenvolgend per fiets het slagveld betreden om vervolgens op de terugweg die zuurverdiende vierkante koolstofcentimeters teniet te doen door als sardine in een zwevend blik gezeteld terug in het thuisland aan te komen.
Op maandag 21 juni vertrek ik bepakt en bezakt voor de omgekeerde weg, opnieuw solo. Ik heb de lessen van mijn reis naar Oslo, mag ik even uw aandacht voor de anagram, nog maar eens onderstreept en zal ze toepassen. Eén van de belangrijkste lessen die ik leerde was dat het kunnen delen van verhalen en ervaringen de mooiste momenten van een reis zijn. Hiervoor moet ik een transitie ondergaan. Ik wil mijn muziek, zeker in de steden en op de terrassen, omruilen voor het geluid van de mensen om me heen en aanspraak maken met de bevolking. Dat gaat moeite kosten, want dit is niet mijn eerste natuur. Ik weet echter dat het op termijn zijn vruchten af zal gaan werpen en ik er profijt van ga hebben.
Platgeslagen plastic globe
Waarom Praag? Mijn evenknie en broertje Ronald heeft daar sinds kort een nieuw adres en in een tocht van vijf dagen hoop ik de Tsjechische hoofdstad te bereiken. Dan kan ik ook in Praag een speldje prikken en een draadje spannen. Dit kunt u letterlijk nemen, want sinds een maand of wat heb ik een kaart aan de muur hangen met verscheidene uitgelijnde fietsreizen.
Zodra ik mijn ogen open kijk ik tegen een muur van kleuren, vormen en namen van plekken aan. Dit inspireert elke dag weer om te filosoferen over nieuwe tochten en landen.
Rondje Middellandse Zee? De West-Afrikaanse kust af? Of toch richting Zuid-Amerika? Zo’n platgeslagen plastic globe doet wat met een mens.
Vooralsnog blijft het nu dus bij Midden-Europa, maar de radertjes draaien op volle toeren. In deze wat kortere, maar daarom niet minder mooie reis wil ik letterlijk en figuurlijk wat afstand nemen van mijn bubbeltje om eens rustig op een rijtje te zetten wat mijn volgende stap gaat zijn, om mijn transformatie van student tot burger compleet te maken.